Scriptorium

Η Ελληνική κοινωνία λοιδορήθηκε από όλους, από εμάς τους ίδιους, από ξένους- φίλους και εχθρούς. Κατηγορήθηκε για όλα τα αμαρτήματα: Καταναλωτισμός, αδιαφορία, ρατσισμός, τα πάντα.

Εδώ και μήνες νιώθω κάτι να αλλάζει και δεν το νιώθω μόνο, το ζω και το βλέπω.

Εδώ και χρόνια είδα πιο υπεύθυνους φοιτητές, προβληματισμένους αλλά πιο υπεύθυνους.

Ένιωσα τις ευχές που μου έδωσαν οι φίλοι, να είναι πιο ζεστές και πρώτη φορά ειλικρινείς.

Έμαθα για ένα μαζικό κίνημα που δίνει στους άπορους. Είδα άπορους να δίνουν σε άπορους.

Είδα πιο ευγενικούς σερβιτόρους, πιο εγκάρδιους μαγαζάτορες, πιο χαμογελαστούς περαστικούς

Σε μια εποχή που όλοι υποφέρουν, αυτό είναι ένα θαύμα και όμως φαίνεται να είναι εφικτό.

 Φαίνεται να γινόμαστε πιο υπεύθυνοι αλλά και πιο δυνατοί.

Η Ελλάδα μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι και να κοιτάξει στα ίσια κάθε δυσκολία. Αυτό θα γίνει και τώρα.

Το βίντεο που ακολουθεί έχει λίγες άγνωστες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες.

Καλές γιορτές σε όλους!

http://www.ert.gr/webtv/net/item/9588-Agnwstes-christoygenniatikes-istories-22-12-2012#.UNh_Lup4b84

Δεν είναι δύσκολο να το σκεφτεί κανείς αλλά είναι επίπονο τελικά.

Το πρόβλημα δεν είναι ο πρωθυπουργός. Ακόμα και αν νοικιάζαμε τον πιο επιτυχημένο, θα αποτύγχανε.

Το πρόβλημα δεν είναι ο υπουργός οικονομικών. Ακόμα και αν βάζαμε στη θέση του τον καλύτερο οικονομολόγο θα αποτύγχανε.

Το πρόβλημα δεν είναι η μη εξόρυξη του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Σκεφτείτε απλά πόσες χώρες υπερπαραγωγοί πετρελαίου δεν είναι βυθισμένες στη φτώχια (ΙΡΑΚ, Νιγηρία κ.λπ.) και όλες οι υπόλοιπες εκτός από τη Νορβηγία είναι κάτω από τυραννικά καθεστώτα.

Το πρόβλημα δεν είναι το ΔΝΤ και η τρόικα. Μέχρι εδώ τα κάναμε σκατά χωρίς αυτούς.

Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες. Υπέροχες χώρες οδηγήθηκαν στην συλλογική ανάπτυξη ενσωματώνοντας κάθε καρυδιάς καρύδι.

Το πρόβλημα δεν είναι η παγκόσμια οικονομία. Καμία δεν έχει την κατάντια μας και ας είναι εκτεθειμένες περισσότερο από εμάς.

Το πρόβλημα δεν είναι η αριστερά και η δεξιά αφού ότι πλησιάζει στην εξουσία αλλάζει μορφή και καταλήγει ότι και το προηγούμενο.

Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη σχεδίου. Ανοίξτε τα ντουλάπια των υπουργείων να δείτε χρυσοπληρωμένες καλές μελέτες που τις τρώνε τα ποντίκια.

Το πρόβλημα είναι άλλο. Είναι η νοοτροπία ενός λαού που αρνείται να αντιληφθεί την έννοια του δημόσιου αγαθού. Αρνείται να καταλάβει ότι η διαφθορά θα πληρωθεί από όλους μας έντοκα. Αρνείται να καταλάβει ότι το να πάρεις πτυχίο δεν προσδίδει τίποτα αν αυτό δεν πάρθηκε με κόπο, με τριβή και τελικά αν κάποιοι δεν απέτυχαν να το πάρουν. Πτυχία που παίρνονται από όλους έχουν την αξία του ενδεικτικού νηπιαγωγείου.

Το πρόβλημα είναι το πώς θα αλλάξει νοοτροπία ένας ολόκληρος λαός αιώνια εφήβων. Και δυστυχώς αυτό θα πάρει χρόνια…αν βέβαια γίνει ποτέ κατορθωτό.

Πολλοί φίλοι στις κουβέντες που κάναμε σχετικά με το πόσο θα διαρκέσει αυτή η κρίση και κυρίως αυτή κατρακύλα, έλεγαν: Πόσο; 2 χρόνια ακόμα, 5; Πόσο πιο κάτω μπορούμε να πάμε.

Η απάντηση που έδινα και δυστυχώς είναι σωστή, είναι πως δεν πρόκειται για μια προκαθορισμένη πορεία.

Έφερνα σαν παράδειγμα τις πρώην Σοβιετικές χώρες, στις οποίες ο πληθυσμός είχε και μόρφωση αλλά και κοινωνικές, βιομηχανικές υποδομές που ήταν πολύ καλές για την εποχή τους. Μα όταν ήρθε η ώρα να γίνουν εξωστρεφείς δεν μπορούσαν, δεν είχαν μάθει να κάνουν κάτι τέτοιο. Όπως ακριβώς και εμείς. Ζούσαμε ένα εσωτερικό παραμύθι. 

Αυτό τελείωσε πριν από 3 χρόνια, κάποτε θα τελείωνε έτσι και αλλιώς. Οι χώρες αυτές το πρώτο που έκαναν εξαγωγή ήταν οι μετανάστες. Αυτό θα κάνουμε και εμείς από ότι βλέπετε. Εδώ είμαστε σε λίγο πιο καλή μοίρα γιατί εκτός από το κορμί μας και τα εργατικά χέρια έχουμε και μια αρκετά καλά μορφωμένη γενιά. Αυτοί θα φύγουν πρώτοι, με ότι σημαίνει για τα ασφαλιστικά ταμεία και το φορολογικό σύστημα.

Αν αυτό κρατήσει πολύ και γίνει σαρωτικό, όσοι μείνουν εδώ θα είναι σε μια έρημη χώρα που θα παλεύει με νύχια και με δόντια για τη διατροφή της.

Σήμερα και αύριο, φαίνεται να κρίνονται πολλά. Αλλά δεν είναι έτσι. Τίποτα δεν κρίνεται νομοθετικά αλλά όλα κρίνονται εφαρμοστικά.  Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, απλά θα κοπούν κιάλλο οι μισθοί και οι συντάξεις και θα κακοποιηθούν ακόμα πιο πολύ οι εργαζόμενοι (όσοι θα έχουν δουλειά). Το σχέδιο αναμόρφωσης του δημοσίου (το οποίο πεισματικά κρατούσαμε σε αυτό το χάλι για δεκαετίες), αν εφαρμοστεί, απλά θα το διαλύσει. Με τι όρεξη θα πας στη δουλεία όταν σε έχουν αναγκάσει να πας στη Σπάρτη ενώ έχεις φτιάξει μια οικογένεια στη Λαμία…;;;

Κανείς να μην επαφίεται στο ότι η τρύπα που έχει πέσει η χώρα έχει πάτο, έχει τέλος. Είναι μια μαύρη τρύπα, που στην άλλη άκρη μπορεί να είναι και οι συνθήκες του Πακιστάν ή ακόμα χειρότερα. Ο μόνος τρόπος για να βγούμε είναι να θέλουμε να βγούμε και να το προσπαθήσουμε όλοι μαζί.

Η αρχή για το παραπάνω να καταλάβουμε γιατί φτάσαμε εδώ. Και δε φτάσαμε εδώ λόγω του μελαψού τυπάκου στο φανάρι. Κοιτάξτε λίγο πιο δίπλα του. Φτάσαμε εδώ λόγω του κυρίου που μας προσπέρασε στην ουρά και μπαίνει σαν σφήνα πρώτος. Φτάσαμε εδώ γιατί δε βασιστήκαμε στο «εμείς», το συλλογικό, το δημόσιο κτήμα.  Μας ένοιαζε μόνο το εγώ.

Όσο κοιτάμε το εγώ τόσο πιο δυνατή θα γίνεται η μαύρη τρύπα και τόσο πιο μακρυά και τόσο χειρότερα θα μας πάμε.

Η Δημοκρατία του Μπενίν είναι μια πολύ μικρή χώρα στην Κεντροδυτική Αφρική και δεν διέθετε κανένα γήπεδο γκολφ. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα αν είσαι αποφασισμένος να παίξεις! Το κράτος αυτό διαθέτει πέντε μικρούς διάδρομους προσγείωσης εκ των οποίων μόνο ο ένας ήταν ασφαλτοστρωμένος. 

Εκεί δίπλα, το 1987, αποφάσισε να κάνει εξάσκηση στο γκολφ ο Μάθιου Μπόγια  με αποτέλεσμα να πετύχει έναν διερχόμενο γλάρο. Το έρμο πτηνό από το σοκ, έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε μέσα στο πιλοτήριο του πολεμικού αεροσκάφους Mirage III που ετοιμαζόταν να τροχοδρομήσει. Όταν έπεσε στην αγκαλιά του πιλότου, ο γλάρος βρήκε τις αισθήσεις του και άρχισε έντρομος να φτερουγίζει.

Ο πιλότος έχασε τον έλεγχο του αεροσκάφους και έπεσε πάνω στα υπόλοιπα 4 Mirage III που ήταν σταθμευμένα στην άκρη του αεροδιαδρόμου με αποτέλεσμα να τα καταστρέψει. 

Ο πιλότος δεν έπαθε κάτι σοβαρό αλλά αυτό ήταν το τέλος για το σύνολο των αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας του Μπενίν.

Με αφορμή το παρακάτω gadget το οποίο πιστεύω ότι θα γίνει ανάρπαστο (θα το βρείτε στο αγαπημένο μου Living Green. Πληροφορίες στο link), σκέφτηκα λίγα πράγματα για τον Ελληνικό Τύπο και ιδού: 

Είμαι φανατικός αναγνώστης και βιβλιοφάγος μπορώ να πω. Η εφημερίδα δεν ήταν το αγαπημένο μου έντυπο αλλά ήμουν τακτικότατος αναγνώστης. Δεν εμπεριείχε το θόρυβο της τηλεόρασης και σου επέτρεπε να σκεφτείς, να ξαναδιαβάσεις και να ξανασκεφτείς με την ησυχία σου.

Διάβαζα στην αρχή Βήμα, Ελευθεροτυπία, καμία φορά και τα Νέα (ναι, δεν έχω υπάρξει δεξιός). Πάντα έβρισκες ωραίες πένες που είχαν να πουν κάτι για την επικαιρότητα αλλά και άλλα ενημερωτικά και παιδευτικά κείμενα. Όσο περνούσαν τα χρόνια, οι εφημερίδες έμοιαζαν όλο και πιο πολύ με τις αθλητικές.

Όσο προχωρούσαν τα χρόνια ή εγώ άρχισα να καταλαβαίνω ή οι εφημερίδες γίνονταν όλο και χειρότερες. Κάποιες από αυτές στα όρια του χυδαίου. Πληρωμένες απόψεις, χαμηλότερα επίπεδα γλώσσας, βαρβαρισμοί που λέμε.

Από τα λιβάνια στο Σιμίτη, στο θαυμασμό του υπέροχου Καραμνλή που θα καθάριζε τη χώρα από τους νταβατζήδες και τελικά στο Γιώργο που δε μας έκανε Δανία του Νότου αλλά τελικά δανεία (όχι ότι δεν είμασταν από πριν).

Όσο πάτωναν τα οικονομικά της χώρας και όσο φαλίρισαν οι ηγέτες που τους τάιζαν τόσο πιο χυδαίες και τυχάρπαστες γινόντουσαν. Η μια κατέρρεε μετά την άλλη. Η αναγνωσιμότητα μηδενίστηκε και άρχισαν τα λουκέτα.

Μεγάλοι εκδότες-απατεώνες έχασαν την βαρύτητά τους και ο μέγας Τράγκας έγινε και πάλι ραδιοφωνατζής και γαυγίζει κάθε πρωί μέσα στα ΤΑΧΙ της πόλης, οι δε μεγάλοι Κουρίδες μπαινοβγαίνουν στα δικαστήρια. 

Ο Κωστόπουλος που διαμόρφωσε μια ολόκληρη γενιά (τη δική μου) με τη λογική ρολόι-γκόμενα-πούρο και άσε τον κόσμο να καίγεται, έκλεισε το μαγαζί αλλά η γενιά των ηλιθίων μας έμεινε.

Η τελευταία εφημερίδα που μπορούσα να διαβάσω ήταν η Καθημερινή. Εδώ και δυο χρόνια η μονομανία της περίσσεψε. Ο Πορτοσάλτε όρισε πλέον την ενημέρωση με ότι σημαίνει αυτό.

Τελικά οι εφημερίδες έχασαν τις προσωπικότητες που εργάζονταν εκεί και τους έμειναν οι πληρωμένοι γραφιάδες που δεν ξέρω πως τελείωσαν το λύκειο.

Έχω πολλές εφημερίδες στα συρτάρια μου και θα περάσουμε καλό χειμώνα μαζί με το νέο αυτό γκάτζετ.

Περιμένω ένα ακόμα γκάτζετ για τα cd που μας μοίρασαν και γέμισαν τα μπαλκόνια ως hightech σκιάχτρα.

ΥΓ. Στο λινκ κάτω-κάτω θα βρείτε λεπτομέρειες για το εν λόγω φανταστικό εργαλείο.

Living Green » Blog Archive » μετατρέψτε τις εφημερίδες σε καύσιμη ύλη.

Η καταγωγή των γονιών μου είναι από την Ηλεία (βλέπε και ένα -πούλος στο επίθετο, να με το συμπάθιο) και έτσι έχω στενές σχέσεις με την επαρχία και αγάπη για την ύπαιθρο (γιαυτό σπούδασα και γεωπόνος).

Μετά τις τελευταίες εκλογές των οποίων η βασικότερη έκπληξη ήταν η σταθερά υψηλή θέση της Χρυσής Αυγής (εφεξής ΧΑ), ένοιωθα κάτι να με τσιγκλάει όποτε ερχόμουν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Πως γίνεται να παίζεις τάβλι το πρωί, να δουλεύεις μαζί, να πίνεις μπύρες στο καφενείο με έναν μετανάστη και το ξημέρωμα να πηγαίνεις και να ψηφίζεις ΧΑ; Πως γίνεται να καλοδέχτηκες τους κουρελίδες (αρχές των 90′), να τους βοήθησες να στεριώσουν και να κάνουν το νοικοκυριό τους που είναι απέναντι από το δικό σου, και να ρίχνεις ΧΑ; Πως γίνεται να καλείς τα παιδιά τους στις γιορτές των δικών σου παιδιών, να δέχεσαι τα δώρα και τις ευχές τους, να τα αγκαλιάζεις και να τα φιλάς με αγάπη, και το πρωί χωρίς τύψεις να βάζεις στη Βουλή αυτούς που θα τους κυνηγούν μέχρι θανάτου;

Φίλε της επαρχίας που μεγάλωσες τη ζωή σου και την περιουσία σου μαζί με μετανάστες και ψηφίζεις ΧΑ ή είσαι ένας τέλειος υποκριτής ή είσαι ένας απύθμενα βλάκας. Δεν ξέρω τι από τα δυο ήταν γνώρισμα της εκλεκτής φυλής που θέλεις να ανήκεις.

ΥΓ. Το ιδιαίτερο της επαρχίας σε σχέση με τις πόλεις έχει να κάνει με το ότι οι μετανάστες δε ζουν ξεχωριστά από τους υπόλοιπους και η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι χειρότερη από των υπολοίπων. Γενικώς, οι διαχωριστικές γραμμές αφορούν μόνο στην ελαφρά πειραγμένη εκφορά της Ελληνικής γλώσσας και τίποτε άλλο.

Ένα καταπληκτικό βιβλίο και καθόλου άγνωστο το οποίο είναι τόσο μα τόσο επίκαιρο.

Καθετί που έχει πραγματική αξία και όχι ψήγματα μόδας επανέρχεται και ξαναγυρίζει όταν το καλούν οι καιροί. Έτσι και το βιβλίο του Νίκου Δήμου «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ξαναγυρίζει για να μας βάλει πάνω στη ζυγαριά και να ξαναμετρηθούμε, χωρίς ρούχα και φτιασίδια άλλων εποχών, χωρίς τα μέταλλα που μας κάνουν άλλους από αυτό που είναι η ουσία μας.

Ένας τίτλος που σε κάνει να νομίζεις ότι είναι πεσιμιστικός αλλά που κάτω από αυτόν κρύβεται ένα περιεχόμενο που μπορεί να είναι ο βατήρας για τη νέα ισορροπία.

Με λίγες κουβέντες, στακάτες, δωρικές και φιλοσοφημένες σε φέρνει μπροστά στην ουσία του «εγώ» και του «εμείς».

«Ελεύθερος δεν είναι αυτός που κάνει ότι θέλει, αλλά αυτός που ξέρει τι θέλει. Όσο δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε, όσο δεν ξέρουμε τι θέλουμε, όσο δεν έχουμε ξεκαθαρισμένη σκέψη και αίσθημα ευθύνης, θα περνούμε από τη μια εξάρτηση στην άλλη«.

και παρακάτω γράφει,

«Σύμπτωμα ουσιαστικό της νεολληνικής ψυχής: η μυθοπλασία»

Σε αυτή εδώ την πρόταση πόσα χωράνε; Χωράνε όλοι οι εχθροί που επιβουλεύονται το μέγα Ελληνικό έθνος, χωράνε όλες εκείνες οι μαγικές λύσεις που μυρίζουν πετρέλαιο, χωράνε όλοι εκείνοι οι σύγχρονοι τύραννοι που έφεραν το κακό στον τόπο που όλα ήταν καλά καμωμένα…

Θα μπορούσα να γράφω κάθε του πρόταση και να τη σχολιάζω…

Απλά θα σας έλεγα να το πάρετε στα χέρια σας, κάτω από τη νοικιασμένη ομπρέλα – ξαπλώστρα, δίπλα στον παγωμένο freddo espresso και με το χέρι σηκωμένο να ψάχνει το beach boy…

Σήμερα το απόγευμα έζησα ένα θαύμα!

Ήμουν σε ένα μεγάλο σπίτι στον Καρέα με πολλά παιδιά, από νήπια μέχρι και ενήλικα.

Γιόρταζε το ένα από αυτά γιατί είχε γενέθλια σήμερα!

Όλα τα παιδιά έμαθα ότι αναστήθηκαν μετά από το θάνατο ενός μικρού παιδιού.

Το μικρό που χάθηκε το έλεγαν Ανδρέα και ο πατέρας του είναι ο κύριος Γιαννόπουλος που οργάνωσε «Το χαμόγελο του παιδιού». Το ίδρυμα αυτό δέχεται παιδιά ταλαιπωρημένα, καταδικασμένα και τα ξαναφέρνει στη ζωή.

Τα είδα ζωντανά και κεφάτα σαν τα παιδιά από τις «καλές» οικογένειες. Και είδα και κάτι μανάδες εκεί που όλα τα παιδιά αυτά ήταν δικά τους.

Ένα παιδί χάθηκε για πάντα αλλά δίνει ζωή σε εκατοντάδες. Νέα ζωή!!!!

 Αυτό είναι το θαύμα!!!!

 ΥΓ. Όποιος μπορεί ας βοηθά τέτοιους οργανισμούς. Τα παιδιά αυτά δε μας έχουν ανάγκη. Εμείς τα έχουμε ανάγκη. Είναι οι αυριανοί μας γείτονες. Είναι οι γαμπροί και οι νύφες μας!