Το Zotero είναι ένα από τα πιο γνωστά και εύχρηστα λογισμικά για citation management. Στην πραγματικότητα με το Zotero μπορεί να οργανώσει κανείς κάθε ψηφιακό αρχείο του αλλά είναι εξειδικευμένο στο να αποσπά πληροφορίες βιβλιογραφίας και να της παραθέτει μέσα στο κείμενο με τη μορφή που έχουμε επιλέξει.

Είναι δωρεάν αλλά αν θέλει κανείς να έχει περισσότερο όγκο αποθήκευσης πρέπει να πληρώσει μια ετήσια συνδρομή.

Όλοι δουλεύουν πλέον σε cloud storage (Dropbox, Google Drive, OneDrive etc) ώστε να έχουν συγχρονισμένα αρχεία μεταξύ περισσότερων υπολογιστών. Το Zotero χρειάζεται λίγο μαστόρεμα για να κάνει τα παραπάνω, δηλαδή να συγχρονίζει (sync) μέσω cloud περισσότερους υπολογιστές και να έχει απεριόριστο χώρο (όσο τέλος πάντων έχει το cloud μας).

Το βασικό μαστόρεμα αφορά τη ρύθμιση των φακέλων της αυτόματης μετονομασίας αρχείων και φακέλων.

Βήμα 1: Κάνουμε εγκατάσταση του Zotero στον υπολογιστή μας.

Βήμα 2: Πηγαίνουμε στην καρτέλα Edit >Preferances και στο General αποεπιλέγουμε την αυτόματη λήψη snapshots όπως στην εικόνα και την αυτόματη μετονομασία από τα metadata

Βήμα 2: Στην καρτέλα sync και αφού βάλουμε τα στοιχεία του λογαριασμού μας, απόεπιλέγουμε το sync full-text content

Βήμα 3: Στην καρτέλα advanced επιλέγουμε για το base directory τη θέση μέσα στο cloud μας που θα αποθηκεύονται τα pdf και θα συγχρονίζονται τα αρχεία μας. Στη θέση του Data directory επιλέγουμε ένα φάκελο του υπολογιστή μας που θα αποθηκεύονται πληροφορίες για τα αρχεία μας. Αυτός ο φάκελος δε χρειάζεται να είναι μέσα σε cloud αφού τα δεδομένα του συγχρονίζονται από το Zotero χωρίς παρέμβασή μας.

Βήμα 4: Αφού έχουμε ολοκληρώσει τα παραπάνω πρέπει να κατεβάσουμε και να εγκαταστήσουμε το add-on Zotfile. Πάμε στη διεύθυνση το κατεβάζουμε και μετά από το Tools>Add-ons

και μετά αφού πάμε στο γρανάζι επάνω δεξιά, επιλέγουμε install add-ons from file και επιλέγουμε το αρχείο που μόλις κατεβάσαμε και αυτό θα εγκατασταθεί.

Βήμα 5: Αφού μέσω του Tools πάμε στο Zotfile Preferences, εκεί επιλέγουμε έναν φάκελο που θα βλέπει το Zotero όταν κατεβάζουμε pdf (δεν έχει μεγάλη σημασία η επιλογή αλλά καλό είναι να επιλέξετε το φάκελο που αποθηκεύονται τα downloads του browser.

Μετά επιλέγουμε ως Location of Files τη θέση που cloud που αποθηκεύονται και συγχρονίζονται τα pdfs μας. Είναι ίδιος με αυτόν που έχουμε επιλέξει πιο πάνω ως base directory.

Επίσης καλό είναι να επιλέξουμε να κάνει subfolders και η επιλογή /%a δημιουργεί ένα φάκελο για κάθε pdf βάσει του ονόματος του πρώτου author του paper.

Ακολούθως στην καρτέλα Renaming Rules αποεπιλέγουμε το use Zotero to Rename και διαμορφώνουμε τις επιλογές όπως παρακάτω (χωρίς να είναι απαραίτητο να είναι ίδιες με αυτές που βλέπετε). Είναι σημαντικό όμως να είναι ίδιες μεταξύ των υπολογιστών που χρησιμοποιούμε και που συγχρονίζονται.

Σημείωση

Υπάρχει πιθανότητα να έχετε ήδη μια συλλογή από προηγούμενη χρήση του Zotero και μετά από τις νέες ρυθμίσεις να μη δουλεύει αφού έχουν αλλάξει τα paths. Τότε θα χρησιμοποιήσουμε το Add-on Zutilo. Το κάνετε εγκατάσταση όπως και με το Zotfile. Και πηγαίνετε στο Zutilo Preferences και ενεργοποιείτε όπως στην εικόνα τα show attachements και modify attachements

Επιλέγουμε την ή τις εγγραφές που έχουνε προβληματικό path και επιλέγουμε να το δούμε όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.

Θα δείτε το old path (αυτό δηλαδή που δε δουλεύει και θέλει αλλαγή) που στη δικιά μου περίπτωση ήταν:

C:\Users\Ioannis\OneDrive\Zotero_folder\Abendroth et al\abendroth_et_al_2019_climate_warming.pdf

Ακολούθως επιλέγουμε όπως στην εικόνα να αλλάξουμε το path μέσω του modify attachement paths. Θα μας ζητηθεί να βάλουμε το old path (π.χ. C:\Users\Ioannis\OneDrive\Zotero_folder\ )- προσοχή βάζουμε και την τελική \

και μετά μας ζητάτε να βάλουμε το new path πάλι μέχρι την τελική \ (π.χ. H:\OneDrive\Zotero_sync_directory\)

Η διαδικασία του attachements modification μπορεί να κρατήσει πολύ, οπότε υπομονή.

Links

Zotero hacks: unlimited synced storage and its smooth use with rmarkdown • Ilya Kashnitsky (ikashnitsky.github.io)

Relinking ZotFile Attachments — Daren Card, Ph.D.

Ο επισκέπτης θα μπορούσε να υποθέσει πως αυτός ο χώρος, λόγω του μεγέθους και του είδους των κτισμάτων του, ήταν διαρκώς επισκέψιμος από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Όμως στην πραγματικότητα ο χώρος έπαψε να χρησιμοποιείται γύρω στο 530 μ. Χ. και ανακαλύφθηκε και πάλι από τον R. Chandler το 1766 μ.Χ., όμως δεν ανασκάφηκε. Μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου υπήρξε ευρωπαϊκό και κυρίως Γαλλικό ενδιαφέρον για την περιοχή και την ιστορία της αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώσπου να ξεκινήσουν συστηματικές ανασκαφές.

Όμως τι είχε συμβεί και μια τόσο μεγάλη έκταση δεν καταγράφεται στα ιστορικά αρχεία για πάνω από χίλια χρόνια;

Είναι βέβαιο πως όλες οι αρχαιότητες ήταν θαμμένες κάτω από φερτά υλικά. Όμως τα φερτά υλικά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν κτίσματα ύψους μεγαλύτερου από 2 μέτρα. Συνεπώς πρώτα κατέρρευσαν τα κτήρια και μετά θάφτηκαν, ή αυτά τα δυο έγιναν ταυτόχρονα.

Η κυρίαρχη άποψη είναι πως κάποιος ή κάποιοι σεισμοί έριξαν κάτω τα κτήρια και οι αλλεπάλληλες πλημμύρες του Αλφειού ποταμού και του Κλαδέου έφεραν αρκετά υλικά που σταδιακά σκέπασαν τα ερείπια. Η κυρίαρχη επιστημονική άποψη είναι πως το Ιερό καταστράφηκε το 551 μ.Χ. από τον μεγάλο σεισμό (πιθανότατα της Κορίνθου) και αλλεπάλληλα πλυμμυρικά φαινόμενα των παρακείμενων ποταμών το έθαψαν σταδιακά.

Όμως ο καθηγητής Andreas Vött που ειδικεύεται στα παλαιο- tsunamis ανάπτυξε και παρουσιάστε μια θεωρία, βάσει της οποίας η Αρχαία Ολυμπία θάφτηκε από τα κύματα ενός ή περισσοτέρων tsunamis.

Με μια πρώτη σκέψη, αυτό ακούγεται εξωπραγματικό, δεδομένου ότι η θέση της Αρχαίας Ολυμπίας (ΑΟ) είναι περίπου 22 km από την ακτή. Ο Vött τονίζει όμως πως εκείνα τα χρόνια η ακτογραμμή ήταν ανατολικότερα και η ΑΟ ήταν μόλις 8 km μακριά από τη θάλασσα. Σημειώνει, πως το νερό που εισέβαλε από τη θάλασσα ταξίδεψε αντίστροφα μέσα από τη στενή κοιλάδα του Αλφειού και έφτασε στο Ιερό της ΑΟ. Εκεί παγιδεύτηκε και δεν επέστρεψε σύντομα στη θάλασσα.

Ευρήματα τόσο στην περιοχή του Αλφειού όσο και στο χώρο της ΑΟ μαρτυρούν την έλευση νερού από τη θάλασσα. Επίσης, ο Vött υποστηρίζει πως ο τρόπος που έχουν πέσει οι κολώνες του Ναού του Δία είναι διαφορετικός από το αναμενόμενο σε περίπτωση σεισμού.

Η εκδήλωση tsunami(s) κατά την κρίσιμη περίοδο της παρακμής του χώρου, είναι πολύ πιθανή, βάσει των ευρημάτων από πολλές έρευνες στην ευρύτερη περιοχή.

Μελέτες στην ακτή του Κατάκολου (στις θέσεις της Αρχαίας Φείας) βρήκαν αποθέσεις που προκάλεσαν tsunamis σε υψόμετρο πάνω από 20 m πάνω από τη θάλασσα και σε βάθος πάνω από 650 m από την ακτογραμμή. Φαίνεται πως η περιοχή έχει δεχθεί πολλαπλά tsunamis και σίγουρα ένα κατά το 551 μ. Χ.

Η υπόθεση της Ολυμπίας (Olympia hypothesis) είναι ένα σενάριο το οποίο τεκμηριώνεται με στοιχεία και παρατηρήσεις πεδίου που δίνουν μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία τόσο για την πλήρη κάλυψη του χώρου της ΑΟ και την διαφύλαξη του από φυσικές φθορές και συλήσεις.

Είναι πιθανό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ένα ακραίο γεωφυσικό φαινόμενο, όπως ο σεισμός και το tsunami που προκάλεσε, να κατέστρεψαν μεν αλλά και να διαφύλαξαν αυτόν τον παγκόσμιο θησαυρό.

---

Αναφορές και πηγές

1. Olympia-Hypothese: Tsunamis haben die Kultstätte auf der griechischen Halbinsel Peloponnes verschüttet (Δελτίο τύπου Πανεπιστημίου Mainz)
2. Τσουνάμι… και στην αρχαία Ολυμπία (ηλεκτρονικό περιοδικό Αρχαιολογία)
3. Vött, A., Bareth, G., Brückner, H., Lang, F., Sakellariou, D., Hadler, H., Ntageretzis, K., Willershäuser, T., 2011. Olympia’s Harbour Site Pheia (Elis, Western Peloponnese, Greece) Destroyed by Tsunami Impact. DIE ERDE — Journal of the Geographical Society of Berlin 142, 259–288.
4. Obrocki, L., Vött, A., Wilken, D., Fischer, P., Willershäuser, T., Koster, B., Lang, F., Papanikolaou, I., Rabbel, W., Reicherter, K., 2020. Tracing tsunami signatures of the ad 551 and ad 1303 tsunamis at the Gulf of Kyparissia (Peloponnese, Greece) using direct push in situ sensing techniques combined with geophysical studies. Sedimentology 67, 1274–1308. https://doi.org/10.1111/sed.12555
5. Olympia hypothesis: Tsunamis buried the cult site on the Peloponnese — ScienceDaily

Το κείμενο που ακολουθεί θα το βρείτε στο καταπληκτικό βιβλίο του Μιχάλη Μητσού με τίτλο “Οι ιστορίες θα μας σώσουν. Ένα ημερολόγιο του 2014”. Πριν αρχίσω να το διαβάζω δεν πίστευα ότι μπορεί ένα ημερολόγιο ενός δημοσιογράφου που γράφει τα διεθνή εδώ και χρόνια στα Νέα να κρύβει τέτοιο περιεχόμενο.
[…..] Το περιοδικό Le Point ρώτησε είκοσι “γέρους” τι τους έμαθε η ζωή. Μεταφέρω την απάντηση του Εντγκάρ Μορέν, που στα ενενήντα δυο του εξακολουθεί να παρατηρεί με περίεργεια τον κόσμο και να γράφει τις εντυπώσεις του:

Εναπέθεσα τις ελπίδες μου στο απίθανο, που μερικές φορές πραγματοποιήθηκε, όπως με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η πτώση του Γ’ Ράιχ έμοιαζε και αυτή απίθανη όταν εντάχθηκα στην Αντίσταση. Την είδα όμως με τα μάτια μου στο Βερολίνο τον Ιούλιο του 1945. Ήμουν μόνος στο ερειπωμένο κέντρο της πόλης. Η σοβιετική σημαία κρεμόταν στην πύλη του Βρανδεμβουργου. Ανέβηκα στα σκαλιά της καγκελαρίας του Χίτλερ και εξακολουθώ να ανατριχιάζω όταν το σκέφτομαι. Η απελπισία και ο θάνατος επέπλεαν στον αέρα. Ο καιρός ήταν καλός. Ξαφνικά, οι πρώτες νότες της “Άνοιξης” του Μπετόβεν ξεχύθηκαν από ένα μεγάφωνο. Θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή εκείνη τη στιγμή όπου ανακατεύτηκαν η απόγνωση, η τρυφεράδα και η ελπίδα. Αν είχα ένα σύνθημα να μοιραστώ, αυτό θα ήταν: Να περιμένετε το απρόβλεπτο! Η χώρα μας πρέπει να επενδύσει στις ζωντανές δυνάμεις που εκδηλώνονται παντού: νεαροί δημιουργοί σε οικολογικά αγροκτήματα, προσπάθειες εξανθρωπισμού των πόλεων. […] Η ελπίδα δε βρίσκεται στη βεβαιότητα, αυτό μου έμαθε η ζωή. Το απρόβλεπτο είναι μια σωτήρια καμπή. Δείτε τον Ιησού, τον Μωάμεθ και τον Βούδα. Αρχικά, ήταν οι διαφορετικοί, εκείνοι που ξέφευγαν από τους κανόνες. Κι όμως, έδωσαν φως σε τεράστιες θρησκείες. Όταν πιστεύεις σ’ αυτό που σκέφτεσαι ή σ’ αυτό που κάνεις, αυτό μπορεί να γίνει ένα ορμητικό ποτάμι. Αυτό που δεν αναγεννιέται εκφυλίζεται. Δεν πρέπει να αφήνεσαι να γίνεσαι σκληρός και άκαμπτος. Είναι αυτό που συμβαίνει στον οργανισμό. Ζούμε επειδή τα κύτταρα μας ανανεώνονται ασταμάτητα. Η καρδία χτυπά, το αίμα κυκλοφορεί. Η βασική ιδιότητα της ζωής είναι αυτό που μας κάνει να παίζουμε και να απολαμβάνουμε Πρέπει να διαφυλάξουμε όσο μπορούμε περισσότερο την ποιοτική μας πλευρά και να μην αφήσουμε την πεζή της πλευρά να κυριαρχήσει.

Ήμουν στη Γλυφάδα σε ένα κατάστημα πριν από μισή ώρα. Λιακάδα, τελευταία ημέρα με ανοιχτά τα μαγαζιά και όπως καταλαβαίνετε γινόταν πανζουρλισμός. Ανοίγει η πόρτα του καταστήματος και μπαίνουν δυο αγοράκια μαυράκια, μάλλον αδέλφια μεταξύ 5-3 ετών.

Η γνωστή φυσιογνωμία, μαλλί μοκέτα, μεγάλη μύτη και κόκκινα μεγάλα χείλη.

Αρχίζουν να λένε τα κάλαντα με 2 τρίγωνα στα χέρια.

Τα έλεγαν δυνατά, καθαρά, με τεράστιο χαμόγελο και απίστευτο μπρίο!!

Κουνιόντουσαν στο ρυθμό. Έμοιαζε με gospel.

Δεν έχω ακούσει πιο ωραία κάλαντα στη ζωή μου!!!

Δεν είχαν ίχνος διεκπεραιωτικότητας.

Γούσταραν τρελά αυτό που έκαναν.

Με αυτά τα όπλα το πορτοφολάκι με τα ψηλά μου άδειασε μέσα σε μια κάλτσα (μάλλον δική του) που είχε ο μικρότερος, άμεσα.

Έπεσε μεγάλο χειροκρότημα στο τέλος από όλους.

Εγώ με το ζόρι κρατήθηκα και δεν τα πλάκωσω στα φιλιά (θα με πέρναγαν για μουρλό οι μπόμπιρες).

Έξω ήταν η μητέρα τους, μια μαυρούλα γύρω στα τριάντα με το ίδιο χαμόγελο με τους γιούς της στο στόμα (το γέλιο και το χαμόγελο είναι από εκείνα τα χαρίσματα που δίνει η οικογένεια στα παιδιά της αλλά με μη γενετικό τρόπο).

Χρόνια πολλά σε όλους!!!

ΥΓ. Εύχομαι μετά από χρόνια τα δικά μου παιδιά να πάνε σπίτι αυτής της χαμογελαστής οικογένειας κάπου στην Αθήνα και να τους ληστέψουν με τα ίδια ή και καλύτερα όπλα!!

Κατά τους θερμούς μήνες του έτους πλέον οδηγούμε το αυτοκίνητο με ανοιχτό κλιματισμό, κοιμόμαστε με ανοιχτό κλιματισμό και δουλεύουμε με ανοιχτό τον κλιματισμό.

Αλήθεια, πόσο πιο ζεστή έχει γίνει η χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια έτσι ώστε να μην αντέχουμε τα καλοκαίρια χωρίς τη δροσιά του κλιματισμού;

Πριν από 30 χρόνια, πώς κάναμε τις ίδιες δουλειές, κατοικούσαμε στην ίδια περιοχή και ταξιδεύαμε στην ίδια χώρα χωρίς κλιματισμό; Αλλαξε τόσο πολύ το κλίμα ή αλλάξαμε εμείς;

Πιθανότατα συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Για να είμαστε ακριβείς, το κλίμα άλλαξε λίγο και εμείς αλλάξαμε πολύ περισσότερο. Οι σχετικές μελέτες καταγράφουν μια μικρή αύξηση της θερμοκρασίας, όχι όμως τόσο μεγάλη που να δικαιολογεί τη μειωμένη μας ανεκτικότητα στις κλασικές ακόμη ελληνικές καλοκαιρινές συνθήκες. Η μέση μετρημένη αύξηση της θερμοκρασίας αέρος στη χώρα μας είναι εξαιρετικά μικρή για να αισθανόμαστε τόσο έντονη την ανάγκη ρύθμισης του μικροκλίματός μας σε σχέση με το παρελθόν. Εχει παρατηρηθεί, όμως, μια αύξηση της συχνότητας και της διάρκειας των φαινομένων καύσωνα. Αρα, η μετρημένη μεταβολή της θερμοκρασίας αέρος δεν δίνει μια επαρκή εξήγηση για τη δυσφορία που νιώθουμε κατά τη θερμή περίοδο του έτους σε σχέση με το παρελθόν.

Εκτός από τις περιβαλλοντικές αλλαγές, ας δούμε πώς λειτουργεί ο άνθρωπος συμπεριφορικά και οργανικά. Ξεκινώντας από το δεύτερο, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο μηχανισμός θερμορρύθμισης του ανθρώπινου οργανισμού είναι εξαιρετικά περίπλοκος, αλλά και αποτελεσματικός. Αρκεί να σκεφτούμε ότι αφαιρώντας ή προσθέτοντας ρουχισμό, ο οργανισμός ανταποκρίνεται ταχύτατα και διατηρεί σταθερή τη θερμοκρασία του ανθρώπου γύρω στους 37° C. Μπορεί να τρέχουμε σε μια ζεστή παραλία ή να περπατάμε σε μια ψυχρή βουνοπλαγιά, αλλά ο οργανισμός μας χωρίς καμία συνειδητή παρέμβαση αυτορρυθμίζει τη θερμοκρασία μας στα φυσιολογικά επίπεδα. Οι βασικοί του μηχανισμοί είναι η αγγειοδιαστολή και η αγγειοσυστολή, καθώς επίσης η εφίδρωση και η αναρρίγηση.

Ο εγκλιματισμός (προσαρμογή στις νέες θερμικές συνθήκες) σε θερμές ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι μια σειρά από διεργασίες που συμβαίνουν στο ανθρώπινο σώμα για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις νέες θερμότερες (ή ψυχρότερες) συνθήκες. Οι διεργασίες εγκλιματισμού για να ολοκληρωθούν χρειάζονται μία έως δύο εβδομάδες. Αλλά το 75% των διεργασιών εγκλιματισμού γίνεται τις 5 πρώτες ημέρες της έκθεσης στις νέες συνθήκες. Ο συνολικός απαιτούμενος χρόνος εξαρτάται από τη διαφορά των αρχικών συνθηκών σε σχέση με τις νέες, με την ηλικία του ατόμου, τη φυσική του κατάσταση και τα γενετικά χαρακτηριστικά του.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, όμως, δεν επιτρέπει να γίνει ο εγκλιματισμός αυτός. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά τη θερμή (αλλά και την ψυχρή) περίοδο του έτους ο άνθρωπος μπορεί και τροποποιεί τις μικροκλιματικές συνθήκες των εσωτερικών χώρων παθητικά (με μόνωση κ.λπ.) και ενεργητικά (με κλιματιστικά μηχανήματα). Αρα ο σύγχρονος άνθρωπος δεν προλαβαίνει να εγκλιματιστεί κατά το καλοκαίρι, αφού δεν παραμένει για ικανό χρονικό διάστημα εκτεθειμένος σε θερμές συνθήκες. Συνοπτικά δεν δίνουμε στον οργανισμό μας τον απαραίτητο χρόνο έκθεσης σε θερμές συνθήκες, αφού ανά τακτά χρονικά διαστήματα βρισκόμαστε σε έναν κλιματιζόμενο χώρο – κάτι που παλαιότερα δεν ήταν δυνατόν, αφού δεν ήταν τόσο διαδεδομένα τα κλιματιστικά. Για την ακρίβεια, δεν εμποδίζουμε απλώς τον εγκλιματισμό, αλλά στην ουσία δημιουργούμε και θερμικό στρες, αφού πολύ συχνά η θερμοκρασία σε έναν εσωτερικό χώρο είναι πάνω από 10° C χαμηλότερη από τη θερμοκρασία στην οποία θα εκτεθεί το σώμα μας όταν βγούμε από αυτόν. Αυτή η εναλλαγή κρύου (κλιματισμός) και ζέστης (ατμοσφαιρικές συνθήκες) οδηγεί σε αυξημένη δυσφορία και αίσθημα ανυπόφορης ζέστης. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κλιματισμός μεταφέρει την ανεπιθύμητη θερμότητα από τον κλειστό χώρο στο εξωτερικό περιβάλλον. Δεν την εξαφανίζει, απλώς τη μεταφέρει και μάλιστα σε αυτήν αθροίζονται και οι θερμικές απώλειες του μηχανήματος, με αποτέλεσμα ο κλιματισμός να ψύχει προσωρινά έναν εσωτερικό χώρο και να θερμαίνει τελικά ακόμη περισσότερο το περιβάλλον.

Στο ερώτημα αν άλλαξε το κλίμα ή αλλάξαμε εμείς είναι σαφές ότι για την ώρα οι αλλαγές των συνηθειών μας είναι υπεύθυνες για τη δυσφορία μας και όχι η όποια «κλιματική αλλαγή».

Από την Καθημερινή http://www.kathimerini.gr/775895/article/epikairothta/perivallon/apoyh-alla3e-toso-poly-to-klima-h-alla3ame-emeis

 

Ξύπνησα τρεις παρά δέκα, κάθιδρος, σε ένα σπίτι που έβραζε. Είχε ξεχάσει η Ειρήνη να ανοίξει το αιρκοντίσιον. Το άνοιξα και ξάπλωσα πάλι. Από επιστημονική διαστροφή αναρωτήθηκα αν άλλαξε τόσο ο καιρός ή αν άλλαξε ο τρόπος που εμείς τον αισθανόμαστε ή και τα δύο μαζί… Τα συμπεράσματα επί αυτού θα τα κοινοποιήσω αργότερα.

Από πολιτική διαστροφή όμως σκεφτόμουν πόσο μοιάζει το παρελθόν της Ελλάδας με το αιρκοντίσιον. Τα πάντα γίνονταν με τον κανόνα «δημόσια ζημιά για το ιδιωτικό κέρδος». Όπως δροσίζω το σπίτι μου ρίχνοντας το ζεστό αέρα έξω, μαζί με τις θερμικές απώλειες του μηχανήματος (τόκος), στο δημόσιο χώρο, έτσι και η πολιτική ζωή της Ελλάδας. Να βολέψω τον εαυτό μου και ας το πληρώσουν οι άλλοι, όλοι-και έχει ο θεός. Μέχρι που η δημόσια ζημιά -ο καυτός αέρας έξω- μπήκε μέσα στα σπίτια μας ζεστότερος, από τις χαραμάδες, από τις πόρτες και από τα παράθυρα που αναγκαστικά ανοίξαμε.

Όπως πετάμε το πλαστικό του καφέ στη νησίδα-δεν το πετάμε στο αμάξι μας (στον ιδιωτικό χώρο) αλλά έξω στον δημόσιο. Το αμάξι μας είναι καθαρό αλλά το σκουπίδι πληρώνεται έντοκα αφού κάθε μέρα μας χαμογέλα η ασχήμια του μέσα από τη νησίδα. Όπως χάρισαν συντάξεις και μισθούς σε ημέτερους οι πολιτικοί μας και αυτοί κέρδισαν τη παραμονή τους στην εξουσία (ιδιωτικό όφελος) και εμείς πληρώνουμε το οικονομικό τίμημα (δημόσια ζημία). Όπως ανοίξαμε σε κάθε ραχούλα και ΤΕΙ για να πουληθούν οι καφέδες και να βολέψουμε το τοπικό real estate(ιδιωτικά οφέλη) αλλά τώρα πληρώνουμε όλοι μαζί και έντοκα τη λειτουργία τους (δημόσια ζημία). Και αυτά τα μικρά ιδιωτικά οφέλη μεγάλωσαν, φούσκωσαν και άφρισαν, μας έμαθαν μια άλλη ζωή που βασίστηκε σε δανεικά δικά μας ή δανεικά του κράτους για να μας τα δώσει, εξαφάνισαν το δημόσιο καλό και το έκαναν δημόσιο κακό. Και τώρα μπαίνει στα σπίτια μας από πόρτες και παράθυρα όπως ο ζεστός αέρας…και πουθενά δεν νιώθουμε πια καλά.

Είναι δύσκολο να δαμάσει κανείς το ιδιωτικό του θέλω έναντι του κοινού καλού. Αλλά αξίζει να το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ας θυμόμαστε ότι το κοινό καλό δεν προκύπτει από μικρά ιδιωτικά οφέλη. Αλλά το κοινό όφελος όταν και όπου επιτευχθεί θα παράγει τα μικρά ιδιωτικά οφέλη.

…θα ξυπνήσω σε μια πιο ζεστή Αθήνα σήμερα. Καλό ξημέρωμα.

Η κρίση έφερε εκτός της αλλαγής των καθημερινών ηθών και πρακτικών και μια θεμελιώδη αλλαγή στην παιδεία των μαζών.

Άνθρωποι που μέχρι χθες δεν ενδιαφέρονταν τακτικά για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία και γενικώς τα τεκταινόμενα, άλλαξαν στάση.

Όταν ζούσαν μια ζωή γεμάτη από τα ενδιαφέροντα τους και η μόνη έγνοια ήταν η ομάδα, το που θα βγουν το βράδυ και τι αμάξι θα πάρουν, τώρα αναζητούν τις αιτίες της αλλαγής στη ζωή τους. Άφησαν στην άκρη την αθλητική εφημερίδα, το περιοδικό lifestyle και του 4τροχους και έπεσαν με τα μούτρα σε άλλες πηγές πληροφόρησης για να μάθουν πως συμβαίνει και τι συμβαίνει γύρω τους.

Όμως κάποιος που δεν έχει οικοδομήσει μακροχρόνια παιδεία αναζητά γρήγορες και εύκολες απαντήσεις για το πρόβλημα του. Ψάχνει να βρει τον κακό και τον καλό του παραμυθιού. Τον σωτήρα και τον δυνάστη. Και ω του θαύματος το διαδίκτυο γέμισε με σελίδες που ξέρουν από πετρέλαια, συνωμοσίες, που ξέρουν το μέλλον και ξέρουν τις εύκολες λύσεις. Η μάζα λοιπόν ταΐζεται με το παραμύθι που ζητά. Ταΐζεται με πρίγκιπες και μάγους, δράκους και ιππότες. Και εκεί που έχει ο καθένας φτιάξει στο μυαλό του το σύντομο δρόμο της σωτηρίας, έρχεται η πραγματικότητα να του πει ότι αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει στο χάρτη της ζωής. Εκεί κλονίζεται ο καθένας από μια ακόμα ακύρωση των εύκολων λύσεων και αναζητά πάλι τον προδότη στο μύθο του και ένας ακόμα κύκλος ξαναρχίζει. Η κρίση λοιπόν οδηγεί στην ενημέρωση του καφενείου και αυτή οδηγεί σε μια ακόμα πιο θολή πραγματικότητα.

Προσοχή λοιπόν στο τι διαβάζουμε και τι πιστεύουμε. Αναζητήστε πίσω από κάθε τι το μετρό που είναι η ανθρώπινη ζωή. Κάθε ήρωας του παραμυθιού είναι άνθρωπος με αγωνίες, δυνατότητες και αδυναμίες. Πίσω από κάθε προδότη και σωτήρα είναι ένα πλέγμα συμφερόντων σαν μικρές αόρατος κλωστές. Δεν αλλάζει τίποτα αν κοπεί μια από αυτές. Κάθε τι έχει πολλές μαμάδες και μπαμπάδες στη ζωή αυτή. Όπως εμείς δρούμε καθημερινά μέσα ένα σύμπαν συμφερόντων και επιθυμιών έτσι και οι ήρωες της κρίσης.

Αν θέλουμε να μπαίνουμε πιο βαθιά στην ουσία κάθε γεγονότος θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια παιδεία ευρύτατη για πιάνει η κεραία μας πολλά σήματα και βραχεία και μεσαία. Αυτό δε γίνεται όμως μέσα από τις ιστοσελίδες της πλάκας. Ας πιάσουμε πάλι το βιβλιαράκι και με ηρεμία να οικοδομήσουμε μια παιδεία με μικρά σταθερά βήματα. Δεν προλαβαίνουμε να τα μάθουμε όλα αλλά ας ξέρουμε λίγα αλλά καλά ζυμωμένα στο μυαλό μας.

Η Ελληνική κοινωνία λοιδορήθηκε από όλους, από εμάς τους ίδιους, από ξένους- φίλους και εχθρούς. Κατηγορήθηκε για όλα τα αμαρτήματα: Καταναλωτισμός, αδιαφορία, ρατσισμός, τα πάντα.

Εδώ και μήνες νιώθω κάτι να αλλάζει και δεν το νιώθω μόνο, το ζω και το βλέπω.

Εδώ και χρόνια είδα πιο υπεύθυνους φοιτητές, προβληματισμένους αλλά πιο υπεύθυνους.

Ένιωσα τις ευχές που μου έδωσαν οι φίλοι, να είναι πιο ζεστές και πρώτη φορά ειλικρινείς.

Έμαθα για ένα μαζικό κίνημα που δίνει στους άπορους. Είδα άπορους να δίνουν σε άπορους.

Είδα πιο ευγενικούς σερβιτόρους, πιο εγκάρδιους μαγαζάτορες, πιο χαμογελαστούς περαστικούς

Σε μια εποχή που όλοι υποφέρουν, αυτό είναι ένα θαύμα και όμως φαίνεται να είναι εφικτό.

 Φαίνεται να γινόμαστε πιο υπεύθυνοι αλλά και πιο δυνατοί.

Η Ελλάδα μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι και να κοιτάξει στα ίσια κάθε δυσκολία. Αυτό θα γίνει και τώρα.

Το βίντεο που ακολουθεί έχει λίγες άγνωστες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες.

Καλές γιορτές σε όλους!

http://www.ert.gr/webtv/net/item/9588-Agnwstes-christoygenniatikes-istories-22-12-2012#.UNh_Lup4b84

 

 

Δεν είναι δύσκολο να το σκεφτεί κανείς αλλά είναι επίπονο τελικά.

Το πρόβλημα δεν είναι ο πρωθυπουργός. Ακόμα και αν νοικιάζαμε τον πιο επιτυχημένο, θα αποτύγχανε.

Το πρόβλημα δεν είναι ο υπουργός οικονομικών. Ακόμα και αν βάζαμε στη θέση του τον καλύτερο οικονομολόγο θα αποτύγχανε.

Το πρόβλημα δεν είναι η μη εξόρυξη του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Σκεφτείτε απλά πόσες χώρες υπερπαραγωγοί πετρελαίου δεν είναι βυθισμένες στη φτώχια (ΙΡΑΚ, Νιγηρία κ.λπ.) και όλες οι υπόλοιπες εκτός από τη Νορβηγία είναι κάτω από τυραννικά καθεστώτα.

Το πρόβλημα δεν είναι το ΔΝΤ και η τρόικα. Μέχρι εδώ τα κάναμε σκατά χωρίς αυτούς.

Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες. Υπέροχες χώρες οδηγήθηκαν στην συλλογική ανάπτυξη ενσωματώνοντας κάθε καρυδιάς καρύδι.

Το πρόβλημα δεν είναι η παγκόσμια οικονομία. Καμία δεν έχει την κατάντια μας και ας είναι εκτεθειμένες περισσότερο από εμάς.

Το πρόβλημα δεν είναι η αριστερά και η δεξιά αφού ότι πλησιάζει στην εξουσία αλλάζει μορφή και καταλήγει ότι και το προηγούμενο.

Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη σχεδίου. Ανοίξτε τα ντουλάπια των υπουργείων να δείτε χρυσοπληρωμένες καλές μελέτες που τις τρώνε τα ποντίκια.

Το πρόβλημα είναι άλλο. Είναι η νοοτροπία ενός λαού που αρνείται να αντιληφθεί την έννοια του δημόσιου αγαθού. Αρνείται να καταλάβει ότι η διαφθορά θα πληρωθεί από όλους μας έντοκα. Αρνείται να καταλάβει ότι το να πάρεις πτυχίο δεν προσδίδει τίποτα αν αυτό δεν πάρθηκε με κόπο, με τριβή και τελικά αν κάποιοι δεν απέτυχαν να το πάρουν. Πτυχία που παίρνονται από όλους έχουν την αξία του ενδεικτικού νηπιαγωγείου.

Το πρόβλημα είναι το πώς θα αλλάξει νοοτροπία ένας ολόκληρος λαός αιώνια εφήβων. Και δυστυχώς αυτό θα πάρει χρόνια…αν βέβαια γίνει ποτέ κατορθωτό.

 

Πολλοί φίλοι στις κουβέντες που κάναμε σχετικά με το πόσο θα διαρκέσει αυτή η κρίση και κυρίως αυτή κατρακύλα, έλεγαν: Πόσο; 2 χρόνια ακόμα, 5; Πόσο πιο κάτω μπορούμε να πάμε.

Η απάντηση που έδινα και δυστυχώς είναι σωστή, είναι πως δεν πρόκειται για μια προκαθορισμένη πορεία.

Έφερνα σαν παράδειγμα τις πρώην Σοβιετικές χώρες, στις οποίες ο πληθυσμός είχε και μόρφωση αλλά και κοινωνικές, βιομηχανικές υποδομές που ήταν πολύ καλές για την εποχή τους. Μα όταν ήρθε η ώρα να γίνουν εξωστρεφείς δεν μπορούσαν, δεν είχαν μάθει να κάνουν κάτι τέτοιο. Όπως ακριβώς και εμείς. Ζούσαμε ένα εσωτερικό παραμύθι. 

Αυτό τελείωσε πριν από 3 χρόνια, κάποτε θα τελείωνε έτσι και αλλιώς. Οι χώρες αυτές το πρώτο που έκαναν εξαγωγή ήταν οι μετανάστες. Αυτό θα κάνουμε και εμείς από ότι βλέπετε. Εδώ είμαστε σε λίγο πιο καλή μοίρα γιατί εκτός από το κορμί μας και τα εργατικά χέρια έχουμε και μια αρκετά καλά μορφωμένη γενιά. Αυτοί θα φύγουν πρώτοι, με ότι σημαίνει για τα ασφαλιστικά ταμεία και το φορολογικό σύστημα.

Αν αυτό κρατήσει πολύ και γίνει σαρωτικό, όσοι μείνουν εδώ θα είναι σε μια έρημη χώρα που θα παλεύει με νύχια και με δόντια για τη διατροφή της.

Σήμερα και αύριο, φαίνεται να κρίνονται πολλά. Αλλά δεν είναι έτσι. Τίποτα δεν κρίνεται νομοθετικά αλλά όλα κρίνονται εφαρμοστικά.  Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, απλά θα κοπούν κιάλλο οι μισθοί και οι συντάξεις και θα κακοποιηθούν ακόμα πιο πολύ οι εργαζόμενοι (όσοι θα έχουν δουλειά). Το σχέδιο αναμόρφωσης του δημοσίου (το οποίο πεισματικά κρατούσαμε σε αυτό το χάλι για δεκαετίες), αν εφαρμοστεί, απλά θα το διαλύσει. Με τι όρεξη θα πας στη δουλεία όταν σε έχουν αναγκάσει να πας στη Σπάρτη ενώ έχεις φτιάξει μια οικογένεια στη Λαμία…;;;

Κανείς να μην επαφίεται στο ότι η τρύπα που έχει πέσει η χώρα έχει πάτο, έχει τέλος. Είναι μια μαύρη τρύπα, που στην άλλη άκρη μπορεί να είναι και οι συνθήκες του Πακιστάν ή ακόμα χειρότερα. Ο μόνος τρόπος για να βγούμε είναι να θέλουμε να βγούμε και να το προσπαθήσουμε όλοι μαζί.

Η αρχή για το παραπάνω να καταλάβουμε γιατί φτάσαμε εδώ. Και δε φτάσαμε εδώ λόγω του μελαψού τυπάκου στο φανάρι. Κοιτάξτε λίγο πιο δίπλα του. Φτάσαμε εδώ λόγω του κυρίου που μας προσπέρασε στην ουρά και μπαίνει σαν σφήνα πρώτος. Φτάσαμε εδώ γιατί δε βασιστήκαμε στο «εμείς», το συλλογικό, το δημόσιο κτήμα.  Μας ένοιαζε μόνο το εγώ.

Όσο κοιτάμε το εγώ τόσο πιο δυνατή θα γίνεται η μαύρη τρύπα και τόσο πιο μακρυά και τόσο χειρότερα θα μας πάμε.